Η μορφή της Μάρθας, της μάνας που «έπαψε να ζηλεύει το πουλάκι που βρήκε ένα μικρό σπόρο και τραγούδησε» από τα σχεδιάσματα του Διονύσιου Σολωμού για τους Ελεύθερους πολιορκημένους, βρίσκεται στο κέντρο αυτής της μουσικοποιητικής σύνθεσης που επιχειρεί να αποδώσει ένα από τα κορυφαία επεισόδια της Ελληνικής Επανάστασης, την πολιορκία και έξοδο του Μεσολογγίου την άνοιξη του 1826 – ιδωμένη, αυτή τη φορά, από την πλευρά των εγκλωβισμένων γυναικών.

Στηριγμένη σε δυο πηγές που ακροβατούν με δημιουργικό τρόπο ανάμεσα στο λαϊκό και το λόγιο, τα ανεκτίμητα Ενθυμήματα του αγωνιστή του 1821 και ιστορικού Νικόλαου Κασομούλη, στον οποίο οφείλουμε την από πρώτο χέρι αφήγηση των γεγονότων της πολιορκίας, και τη σπαρακτική ποιητική μετουσίωση των ιστορικών συμβάντων από τη μεγαλοφυΐα του Σολωμού, η δημιουργική σύμπραξη του συνθέτη Νίκου Ξυδάκη, γνωστού και δημοφιλούς για την επιδέξια γεφύρωση των λαϊκών και ανατολίτικων ακουσμάτων με την έντεχνη τραγουδοποιία, και του βραβευμένου ποιητή Διονύση Καψάλη θέτει επί σκηνής τις ιστορικές μορφές του Ποιητή (Σολωμού) και του Αφηγητή (Κασομούλη) ως φορείς του ίδιου λόγου. Aποπειράται δε να σκιαγραφήσει τη συνειδησιακή υπέρβαση και το ηθικό μέγεθος των επαναστατημένων, θυσιαζόμενων γυναικών του Μεσολογγίου, μέσω μιας μουσικοθεατρικής γλώσσας που συνδυάζει πολύτροπα τα εργαλεία της ποίησης, της μουσικής και της αφήγησης.